1 Efa ho ritra ny aiko; Efa milopilopy ny androko; Efa miandry ahy ny fasana.
2 Eny, fanesoana tokoa no manodidina ahy, ary tsy maintsy mijery ny filany ady amiko aho.
3 Masina Hianao, aoka ny tenanao ihany no hiantoka ahy aminao; Fa iza moa no hety hiantoka ahy?
4 Fa ny fon’ ireto dia voahidinao tsy hidiran’ ny fahalalana; koa izany no tsy hanandratanao azy.
5 Izay manolotra ny sakaizany ho babo, dia ho pahina kosa ny mason’ ny zanany.
6 Ary efa nanao ahy ho ambentinteny amin’ ny firenena Izy, ka rorany mandrakariva ny tavako.
7 Efa pahina ny masoko noho ny alahelo; Ary efa toy ny aloka ny momba ny tenako rehetra.
8 Ankona noho izany ny olona mahitsy, Ary ny tsy manan-tsiny mihendratra mahita ny mpihatsaravelatsihy.
9 Fa ny marina mifikitra tsara amin’ ny halehany, ary izay madio tanana no hitombo hery.
10 Avia avokoa indray ary hianareo rehetra tsy mahita izay olon-kendry eo aminareo aho.
11 Mihelina ny androko, voaongotra ny fikasako. Dia izay hevitra fikirin’ ny foko indrindra;
12 Ny alina ataon’ ireny ho antoandro, ary ny mazava ho efa akaiky, nefa tamy ihany ny maizina.
13 Raha mbola misy antenaiko, dia ny fiainan-tsi-hita [Heb. Sheola] fonenako ihany; Ao amin’ ny maizina no hamelarako ny fandriako.
14 Ny fasana no nantsoiko hoe: Raiko hianao; Ary ny kankana: Reniko sy anabaviko hianao.
15 Fa aiza ary ny fanantenako? Ary iza no mahita azy?
16 Midina any amin’ ny vavahadin’ ny fiainan-tsi-hita izany, raha mba hahita fitsaharana ao amin’ ny vovoka aho.
